من احساس رو زمانی یاد گرفتم که ديگه بزرگ شده ...

من احساس رو زمانی یاد گرفتم که ديگه بزرگ شده بودم و هرچی قرار بود یاد بگیرم رو یاد گرفته بودم 
(یا حداقل اونموقع اینطور فکر میکردم). 
در نتیجه برای یاد گرفتنش خیلی تلاش کردم. 
زجر کشیدم، 
شبها بیدار موندم و حرص خوردم و از خودم و دنیا متنفر شدم.
از همه کناره گرفتم و وزن کم کردم و پای چشمام گود افتادن. 
ناامید شدم و دوباره امیدوار شدم. اما بالاخره یادش گرفتم. 
یاد گرفتم که وقتی دلم برای کسی تنگ ميشه بهش بگم، 
وقتی کسی رو دوس دارم نشونش بدم، 
وقتی کسی برام اهمیت داره با هر زبونی که بلدم حالیش کنم. 
و خیلی چیزهای دیگه... 
البته درست‌ترش اینه که بگم یاد گرفتم که دلم برای دیگران تنگ بشه، 
دیگران رو دوست داشته باشم و دیگران برام مهم باشن...
یاد گرفتم وقتی کسی برام چیزی میخره ذوق کنم و خوشحال بشم و چشمام از محبت برق بزنن. 
یاد گرفتم وقتی کسی برام کاری میکنه غافلگیر و هیجان زده بشم و ندونم که چطور باید ازش تشکر کنم. 
یاد گرفتم وقتی کسی قربون صدقم میره غش و ضعف کنم و دلق قنج بره...
من همه‌ اینها رو یاد گرفتم، 
اگر حمل بر خودستایی نباشه خیلی هم خوب یاد گرفتم...